8 Μάρτη
8 Μάρτη παγκόσμια ημέρα της γυναίκας επέτειος – σύμβολο καθαρά πολιτική, γιατί κάθε χρόνο υπενθυμίζει σε άντρες και γυναίκες, πως η κατάκτηση της ισοτιμίας είναι αγωνιστική
Η πρώτη φεμινιστική φωνή ακούστηκε τον 14ο αιώνα από τη Γαλλίδα ποιήτρια Κριστίν Ντε Πιζάν, η οποία υποστήριξε την ισοτιμία των δύο φύλων και τα δικαιώματα της γυναίκας μέσα από τα έργα της. Τον 17ο αιώνα η Μαίρη Άστελ, Αγγλίδα συγγραφέας, με το έργο της «Για την υπεράσπιση των γυναικών» ζητούσε ίσα δικαιώματα.
Το 1785 η Αμπικέϊλ Σμιθ Άνταμς, γυναίκα του δεύτερου προέδρου της Αμερικής, έστειλε ένα πραγματικά ιστορικό γράμμα στον πρόεδρο άντρα της που μεταξύ των άλλων υπογράμμιζε ότι:
«Εμείς οι γυναίκες δεν θεωρούμε τους ευατούς μας δεσμευμένους ν΄ακολουθήσουμε κανένα νόμο που ψηφίστηκε χωρίς εμάς ή χωρίς να έχει ακουστεί η γνώμη μας».
Το 1971 στη Γαλλία την έναρξη του φεμινιστικού κινήματος κήρυξε η Ολυμπία Ντε Γκούζ με το βιβλίο της «Τα δικαιώματα της Πολίτισσας» και στην Αγγλία το 1792 η Μαίρη Γουόλστονκραφτ, που εκτός από το ότι ανέπτυξε ένα δραστήριο κίνημα, έγραψε και τη «Διεκδίκηση των Δικαιωμάτων των Γυναικών».
Ο 19ος αιώνας που ο Βίκτωρ Ουγκώ χαρακτήρισε ως τον αιώνα της γυναίκας, έφερε μαζί του και τη βιομηχανική επανάσταση, η οποία με τη σειρά της έφερε το συνδικαλισμό και τις απεργίες. Είναι γνωστό ότι την πλήρωσαν οι γυναίκες ως η φθηνότερη εργατική δύναμη.
Η καταπίεση και τα φτηνά μεροκάματα ήταν τα κύρια στοιχεία που οδήγησαν το γυναικείο εργατικό δυναμικό στην απεργία.
Η πρώτη απεργία καταγράφεται στην Αγγλική πόλη Ουόρσεστερ το 1804.
Οι Γαντούδες επειδή κάποια αλλαγή στη μόδα απειλούσε τη δουλειά τους ξεσηκώθηκαν και βγήκαν στους δρόμους.
Το 1808 οι γυναίκες ακολουθούν στην απεργία τους άνδρες υφαντουργούς και ήταν τόσο μαχητικές ώστε οι «Τάϊμς» να τις χαρακτηρίσουν «πιο θορυβώδεις και πιο αναιδείς από τους άνδρες».
Το 1831 οι Γαλλίδες καπελούδες με μια όλο παλμό και πάθος διαδήλωση προσπάθησαν να αποτρέψουν τη λειτουργία μιας νέας μηχανής, η οποία αν λειτουργούσε θα’ φερνε τον κλάδο σε ανεργία.
Το 1846 πάλι στη Γαλλία χιλιάδες εργάτες και εργάτριες της πόλης Ελμπεφ οργανώνουν ενάντια των απολύσεων τεράστιο συλλαλητήριο διαμαρτυρίας.
Για τη διάλυση του πλήθους χρησιμοποιήθηκε ο στρατός και οι λόγχες του, 19 άτομα καταδικάστηκαν σε βαριές ποινές με την κατηγορία της ανταρσίας.
Και στην Αμερική οι γυναίκες δεν το βάζουνε κάτω. Το 1828 στην πόλη Ντόβερ της Πολιτείας του Νιού Χαμσάϊρ απεργούν σε ποσοστό 100% . Η πράξη αυτή των γυναικών θεωρήθηκε κοινωνική πρόκληση. Οι εφημερίδες έγραψαν ότι «ο κυβερνήτης οφείλει να καλέσει αμέσως την πολιτοφυλακή ώστε να προλάβουμε την επιβολή γυναικοκρατίας....»
Το 1836 στο Λούνελ της Μασαχουσέτης η θυελλώδης διαδήλωση εργατριών κατατρόμαξε τόσο τις αρχές ώστε νόμισαν ότι πρόκειται για λαϊκή επανάσταση.
Το 1857 στις 8 του Μάρτη οι ράφτρες και οι υφάντρες της Νέας Υόρκης διακόπτουν την εργασία τους «από κοινού συμφέροντος ορμόμενοι…».
Το 1902 πάλι στη Νέα Υόρκη ξέσπασε η απεργία των πουκαμισούδων που συμπαρέσυρε και τους άνδρες, η οποία έφθασε τις 30.000 άτομα εκ των οποίων το 75% γυναίκες. Κράτησε 13 εβδομάδες, στη διάρκεια των οποίων οι γυναίκες πείνασαν μέχρι λιμοκτονίας, κακοποιήθηκαν άγρια από την αστυνομία, μερικές πέθαναν και πολλές κλείστηκαν στη φυλακή με βαριές ποινές.
Το 1910, η Κλάρα Τσέτκιν, Γερμανίδα κομμουνίστρια και πιστή φίλη του Λένιν εισηγείται στο συνέδριο των Σοσιαλιστών της Κοπεγχάγης να καθιερωθεί η 8η Μάρτη ως «Ημέρα της Γυναίκας». Η πρόταση έγινε ομόφωνα δεκτή.
Κάτω λοιπόν απ’ αυτές τις συνθήκες δημιουργήθηκε η γυναίκα αγωνίστρια. Σήμερα που βιώνουμε και πάλι ένα εργασιακό μεσαίωνα και που αποδεδειγμένα πλήττει περισσότερο τις γυναίκες σε όλα τα επίπεδα, είναι αναγκαίο να συνεχίσουμε τον δρόμο της αγωνιστικής διεκδίκησης για τις σύγχρονες ανάγκες μας.
Το αγωνιστικό μήνυμα της 8ης Μάρτη μας δείχνει τον μόνο ελπιδοφόρο δρόμο για μας και τις οικογένειές μας. Τον δρόμο του αγώνα.
Πηγή:Άρθρο του Θ.Καρζή στο Βήμα της Κυριακής με τίτλο:"Η μέρα της γυναίκας και η Ιστορία της".8/3/1992
Μαίρη Σταυρίδου